Deze onrustige tijden maken dat onze dagen nu heel anders ingevuld worden. Zo ook de zondagen. De zondag was voor mij eigenlijk nooit een dag van rust. Van de diensten in de Kloosterkerk kreeg ik altijd zo veel energie en inspiratie voor een nieuwe week, dat mijn appartement een paar uur later schoon en opgeruimd was, eten was gekookt voor de komende week en de kleren schoon (opgevouwen is een ander verhaal).
Dat is nu wel anders. De afgelopen weken wist ik niet goed wat ik met mijn geloof moest. Het wankelde niet, maar het kreeg geen specifieke invulling; de Bijbel bleef dicht. Met sommige gebeden, die ik online las, kon ik niet veel. Dan dacht ik vaak: “tja, zeg dat nu maar eens tegen die ondernemer die zijn hoofd nauwelijks boven water kan houden”. Ik was vooral erg dankbaar voor de inzet van ons kabinet. De pijn blijft voelbaar en de economische verliezen zijn groot, maar de steun is er en het vertrouwen in onze overheid blijkbaar ook. We blijven met z’n allen netjes binnen.

Het verplicht binnen blijven heeft wel tot gevolg gehad dat we Pasen niet als gemeenschap konden vieren. Toen de Stille Week begon, raakte ik lichtelijk in paniek. Zo’n belangrijke week, en mijn focus is er niet. Maar Pasen is niet voor niks het feest van de hoop. De livestream van de Kloosterkerk op Witte Donderdag bracht mij binnen dat uur weer terug bij de kern, terwijl ik toch wekenlang mijn geloof niet echt duiding kon geven. Een ongelofelijk gevoel! Het lijdensverhaal bracht mij dichter bij iedereen, die het nu moeilijk heeft. Het feest van Pasen bracht blijdschap en hoop voor de toekomst. We weten niet hoe lang dit nog gaat duren, maar ik kijk uit naar de eerste dienst, die we weer met z’n allen mogen vieren, en de kop koffie daarna!

Giulia Olenroot