De oproep in 2019 om mee te lopen vanaf de Doopsgezinde kerk in Haarlem via de Hooglandse kerk in Leiden naar de Kloosterkerk in Den Haag sprak me aan. Ik wandel graag en vooral de samenwerking tussen deze kerken vond ik een mooi idee. Ook het beperkt aantal deelnemers (80) paste mij goed. De oproep herinnerde mij aan mijn eerdere pelgrimstochten.

De wandelroute was met zorg samengesteld en goed georganiseerd. Vooral de etappe door de Amsterdamse Waterleidingduinen vond ik erg mooi, mede dankzij het onstuimige weer! De sfeer was ontspannen. We liepen met bekenden en onbekenden. Er was ruimte voor meditatie en muziek.

Soms wordt gezegd dat pelgrimeren alleen om de eigen ziel gaat. Mijn ervaringen zijn divers: soms beleef je religie opnieuw vanuit het niets zonder ballast, soms is het vooral de onderlinge verbondenheid die je raakt. Hoewel de overnachting onder de gewelven van de Hooglandse Kerk een kans bood op een spirituele ervaring heb ik bijna geen oog dicht gedaan. Gaandeweg ervoer ik steeds meer verbondenheid zoals ik voelde tijdens de gezamenlijke maaltijd in het koor van de Kloosterkerk.

Ik liep eerder een pelgrimstocht door verdrietige persoonlijke omstandigheden niet helemaal uit. Toen was het meer een ‘reis naar binnen’. Het was de Franciscaanse voetreis van Lucca via Florence en Assisi naar Rome. De route liep door een schitterend landschap langs kerken, kloosters en kapelletjes, die herinnerden aan Franciscus van Assisi. We liepen met bepakking (zonder mobiele telefoon) in een kleine groep. De overnachtingen –hoofdzakelijk in kloosters –waren spartaans! Er was een ochtend- en avondgebed. We begonnen de dag met lopen in stilte. Kortom, het was mooi en intens, zowel in fysiek als in mentaal opzicht. Zo is elke tocht weer anders mede door de situatie waar je je op dat moment in bevindt.

Tekst: Monica Meijering

Foto: Hijme Stoffels