Nog even en dan wint het licht het weer van de duisternis

maar in ons brak het licht misschien al door

toen wij er nog niet eens aan toe waren

en wanneer zullen we er trouwens ooit aan toe zijn

om zo licht te leven

dat alles wat ons parten speelt

– de angsten en onzekerheid

de blinde vlekken en de dovemansoren –

niet meer het laatste woord heeft

maar dat het laatste woord is aan het licht

zo krachtig in zijn kwetsbaarheid

Nog even en wij vieren het feest van het lichtende kind –

zal het overeind kunnen blijven

dat licht

in een wereld die schietend en scheldend een uitweg zoekt

en het licht te vaak laat doven

en toch:

laten we de kaarsen maar ontsteken

het licht delen

van hand tot hand

en van hart tot hart

ook al weten we niet altijd goed waarom

maar door het te doen

kan er iets in ons oplichten

dat groter

zaliger

zachter is

dan wij zijn

dan breekt het licht in ons door

en wint het van de duisternis

Tekst – Rienk Lanooy