Ineens zijn we allemaal gebruikers van de kerkomroep/het Kloosterkerk-kanaal op Youtube geworden. Wie had dat gedacht, bijvoorbeeld toen we met Kerstmis allemaal dicht op elkaar gepakt in de dienst zaten? Wie had gedacht dat deze diensten inspirerend en goed te volgen zouden kunnen zijn? Ik ervaar ze in ieder geval zo. Iedere keer ben ik weer blij dat de apparatuur mij de gelegenheid biedt om me in de kerk aanwezig te voelen.

Het moment dat mij iedere week weer ontroert, is wanneer we het ‘Onze Vader’ bidden. Dan gebeurt er iets grappigs. Ik hoor de klokken op mijn computer en als ik het raam open zet en de wind staat goed, dan hoor ik de klokken ook echt. Ik kan het dan ook nooit laten. Ik loop naar het raam en luister. Luther raadde mensen aan om bij het bidden zich terug te trekken in hun binnenkamer, maar daar te bidden bij het geopende raam.

Ik denk terug aan die keer dat ik in het kraambed lag. Het was zondag, een stralende zomerdag, ook in deze tijd van het jaar. Ik hoorde de klokken. Ik bad het Onze Vader met de gemeente mee, vanuit mijn bed. Ik was zo blij en dankbaar via die klokken met de gemeente verbonden te zijn op dat moment. Ik had de mensen nodig in het overstelpende geluk dat mij ten deel was gevallen. Een week daarvoor was ik nog naar de zondagsdienst geweest. Het was doopdienst. Net toen de doopouders met hun kinderen weer gingen zitten en een gezang werd ingezet, kruisten de blikken van de dominee en mij elkaar. Hij lachte en knipoogde. ‘De volgende keer sta jij hier bij de doopvont’ zei die blik. Zo is het ook gegaan.

Een paar weken geleden kondigde het baby’tje van toen mij aan dat hij vader en ik grootmoeder ga worden. Via Zoom. Hij woont in een ander Europees land, waardoor we elkaar nu niet kunnen bezoeken. Met Kerstmis was het voor het laatst dat ik hem in levende lijve heb gezien, en dat we, schouder aan schouder, in de dienst konden zitten.

Karin de Leeuw